مطالعه اثربخشی روان نمایشگری بر کارکردهای اجرایی دانشجویان پرستاری جدیدالورود

مقدمه: روان نمایشگری یک روش تخلیه هیجانی است که به بازگشایی مشکل شخصیتی یک فرد و ارائه جنبه هایی از زندگی او به شیوه تئاتر گونه می پردازد. هدف: هدف از انجام این مطالعه، تاثیر اثربخشی روان نمایشگری بر کار کردهای اجرایی دانشجویان پرستاری جدیدالورود می باشد. روش کار: این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی است که در سال 1390 انجام گردید. جهت انجام آن از بین کلیه دانشجویان پرستاری ترم اول (پسر ودختر)دانشگاه آزاد تنکابن، 24 نفری که در پرسشنامه مورد ارزیابی نمره پایینی داشتند، با نمونه گیری در دسترس انتخاب و بصورت جایگزینی تصادفی در دو گروه 12 نفره آزمایش و کنترل قرار گرفتند. افراد گروه آزمایش هر هفته 2 جلسه 90دقیقه ای و به مدت 5 هفته تحت روان نمایشگری قرار گرفتند و تاثیر این روش درمانی بر کارکردهای اجرایی دانشجویان مورد ارزیابی قرار گرفت. گردآوری داده ها با استفاده ازآزمون مرتب نمودن کارت ها ی ویسکانسین در هر دو گروه بعنوان پیش و پس آزمون انجام و داده ها با استفاده از روشهای آمار توصیفی(میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی نظیر تحلیل کواریانس چند متغیره (mancova) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: نتا یج نشان داد که بین گروه آزمایش که تحت تاثیر روان نمایشگری بوده اند و گروه کنترل که تحت روان نمایشگری قرار نگرفته اند تفاوت معنادار وجود دارد(0005/0p<) و گروه تحت روان نمایشگری دارای کارکرد اجرایی بالاتری هستند. همچنین بین میانگین های تعدیل شده دو گروه در کاهش مولفه خطای در جا ماندگی تفاوت معنادار وجود داشت (0005/0p<) و روان نمایشگری بر روی کاهش خطای در جا ماندگی (افزایش انعطاف پذیری شناختی) در دانشجویان پرستاری موثر بود. همچنین بین دوگروه درمولفه استفاده از بازخورد ها تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری: روان نمایشگری، مداخله ای موثر بر کارکردهای اجرایی و مولفه خطای درجاماندگی است. لذا می توان با استفاده از این روش ،انعطاف پذیری شناختی دانشجویان را بالابرده و توان مقابله با استرس ها و حل مسائل ویژه این رشته را در آنها تقویت نمود.